ει ψιτ! εσύ πως πήρες το δίπλωμα?

Με αφορμή το προηγούμενο post, ήθελα να γράψω κάποιες σκέψεις για τα τροχαία εγκλήματα και ατυχήματα. Αποφάσισα όμως να παραθέσω σταχυολογημένα μερικά κείμενα του Κ. Καββαθά σχετικά με το θέμα και αυτό γιατί συμφωνώ με τα 9 στα 10 απο τα γραφόμενα του, συν του οτι παραθέτει στοιχεία που δεν έχω στην κατοχή μου. Επειδή τα κείμενα είναι λίγο μεγάλα σε έκταση και δεν γνωρίζω πως να τα κάνω link (αυτό το: κάντε κλικ εδώ) θα αναρτήσω τα κείμενα στα comments για κάθε ενδιαφερόμενο. 

λίγες μέρες πριν, κάθε επόμενη μέρα

Πριν από λίγες μέρες ανεβήκαμε στην ταράτσα να τινάξουμε κάτι ριχτάρια. Πάνω συναντήσαμε δύο γυναίκες και ένα παιδί που στεκόνταν και κοιτούσαν. Σαν απορροφημένοι μου φάνηκαν. Κάτι ακουγόταν. Ξεδιπλώσαμε τα ριχτάρια με την σύντροφο και αρχίσαμε να τα τινάζουμε. Ακουγόταν φασαρία, ένα μουγκρητό και ασυναίσθητα πλησιάσαμε τον ήχο, κοντά στους υπόλοιπους. Προς τα κει κοιτούσαν και οι άλλοι, προς την εκκλησία όπου φαίνονταν πλήθος κόσμου, πολλά οχήματα και κυρίως δίτροχα. Μάρσαραν , μάρσαραν. Πολύ δυνατά. Σχεδόν με οργή. Φαίνονταν και ένα γαμπριάτικα στολισμένο αμάξι. Γάμος θα γίνεται σκέφτηκα ,ο γαμπρός θα είναι μηχανόβιος και η παρέα καίει τα μοτέρ για πάρτη του. Συμβαίνει κάτι; Ρώτησε η φίλη μου την γειτόνισσα που ήταν δίπλα. Κηδεύουν ένα αγόρι, σκοτώθηκε με μηχανή. Αγόρι, πόσο χρονών; Ρωτάω βλακωδώς. 18 χρονών, μου απαντάει με βουρκωμένα μάτια. Λίγο αργότερα η πομπή ξεκινούσε αργά προς το νεκροταφείο μέσα σ’ ένα πανζουρλισμό. Τότε ήμουν σίγουρος ότι οι μηχανές στριγκλίζανε με οργή. Σαν το βουβό κλάμα που γίνεται γοερό, αντί για λόγια που δεν είναι εύκολο να ειπωθούν από την θλίψη και την συγκίνηση, σαν το τελευταίο ξεπροβόδισμα. Ασυναίσθητα σκέφτηκα τους γονείς του αγοριού, τους συγγενείς, τους φίλους του και ανακατεύτηκα από το κενό. Δεν είμαι καθόλου συμβιβασμένος με τον θάνατο ούτε και με την αιφνιδίως βίαια εκδοχή του. Δεν έχουν σημασία τα ακριβή αίτια του δυστυχήματος, αν έφυγε από δική του απροσεξία ή από κάποιου άλλου ή από κάποια οδική κακοτεχνία. Η ζωή δεν ξανάρχεται για αυτόν που φεύγει, ούτε η παρηγοριά στους οικείους του. Χιλιάδες οικογένειες ζούνε με τέτοια τραύματα, λειψές, σακατεμένες. Θλίψη για το αγόρι, θλίψη και για την οικογένειά του.

deaf forever

Έχετε πάρει πρέφα την νέα μόδα στη μετά euro 2004 εποχή; Όχι; Τόσο το καλύτερο για σας. Fireworks κυρίες και κύριοι, πυροτεχνήματα made in china. Ήταν να μην γεμίσει η ψυχή του έλληνα με τόση χαρά και περηφάνια γιατί μετά καταπώς φαίνεται δεν ξεχαρμανιάζει με τίποτα. Απο τον οπαδό που κερδίζει η ομάδα του, αυτόν/ή που γιορτάζει το όνομά του/της μέχρι αυτούς που παντρέυονται ή κάνουν εγκαίνια, θεωρούν δικαίωμα και υποχρέωση τους να μοιραστούν τη χαρά τους με όσους περισσότερους γίνεται. Γι’αυτό στήνουν και πυροδοτούν απο την ταράτσα τους συνήθως μερικές δεκάδες συστοιχίες εντυπωσιακών αλλά εξαιρετικά βροντερών βεγγαλικών. Πανζουρλισμός. Εμπόλεμη ζώνη. Πρώτη γραμμή άμυνας και στην πέφτει το εχθρικό πυροβολικό. Εντάξει είναι εντυπωσιακό δε λέω αλλά αν το έχεις δει αυτό το έργο πολλές φορές δεν καταντάει απλώς αδιάφορο αλλά και κουραστικό. Ότι ώρα γουστάρει ο καθένας παιδιά, δεν υπάρχει πρόβλημα και όση ώρα θέλει ο καθένας επίσης. Δεν είναι δα και απλησίαστα (οικονομικά) οπότε μπορεί όποιος θέλει να ρίχνει για δέκα λεπτάκια min. Ακόμα και τώρα 3:16 π.μ.

Υ.Γ. 1 Αφεντικά (Γ. Δασκαλ…. – Αγγελ….) και δούλοι (εσύ που το βράδυ το παίζεις μάγκας και το πρωι  στο αφεντικό, δεν το παίζεις, είσαι ο μαλάκας) ένα γίναμε ούλοι;

Υ.Γ. 2 Μερικοί ρίχνουν και με όπλα περίστροφα, επαναληπτικές και δεν ξέρω τι άλλο.(αυτοί τι είναι ρε παιδιά, νοικοκυραίοι κυπατζήδες; παρακρατικοί κυνηγοί;) ε τιιι;;

Τσίρκο (ουσ.)

Το μέρος, όπου τα άλογα, τα πόνυ και οι ελέφαντες έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν άντρες, γυναίκες και παιδιά να παριστάνουν τους καραγκιόζηδες. 

Ambrose Gwynnett Bierce (1842-1913)

μικρά, καθημερινά και ενοχλητικά (η συνέχεια)

Θα συνεχίσω να ασχολούμαι με τα μικρά καθημερινά πραματάκια που μ’ ενοχλούν και κάνουν τη ζωή στην πόλη ένα μικρό γολγοθά και εξηγούμαι:  α) το κωλοχανείο που ονομάζεται τοπική αυτοδιοίκηση, κάτοικος απο μικρός σε μεγάλο δήμο έχω βιώσει όπως και άλλοι φαντάζομαι τα αποτελέσματα των αποφάσεων του δημάρχου, του δημοτικού συμβουλίου και άλλων υπηρεσιών. Ακόμα δεν έχω αντιληφθεί με ποιά λογική και ποιές διαδικασίες χορηγούνται άδειες για τραπεζοκαθίσματα σε πεζοδρόμια φάρδους 1-1,5μ. αποκλείοντας τους πεζούς. Και όχι μόνο αυτό, αλλά δίνουν αντίστοιχες άδειες και για τα απέναντι απο το κατάστημα πεζοδρόμια έτσι ώστε να πρέπει να βγαλεις φτερά αν είσαι περαστικός ή αν είσαι κάτοικος να ανέχεσαι τον καταστηματαρχη, τους πελάτες του στο πεζοδρόμιο, τα τραπέζάκια που βάζει στο δρόμο! για να μην μπορεί να παρκάρει κανείς και «κόψει» η θέα, τις εντελώς παράνομες και απαράδεκτης αισθητικής ιδιοκατασκευές και διαφημιστικό εξοπλισμό. Όλ’αυτά συνήθως γίνονται νόμιμα δηλαδή με άδειες. Τα δημοτικά συμβούλια ψηφίζουν υπέρ των νταβατζήδων-επιχειρηματιών και κατά των δημοτών. θα δίναν τέτοιες άδειες για χρήση έξω απο το σπίτι τους; Ίσως αν τους τα χώναν χοντρά. Μιλάω για αμειγώς αστικές περιοχές και οχι για το μπουρνάζι (άλλο χάλι αυτό) ή εμπορικούς πεζόδρομους. με ποιό δικαίωμα ο πάς εις μπορεί να υποβαθμίζει το μέρος που ζούμε; β) η άφαντη αστυνομία κρατική και δημοτική, που είτε μας κοροΐδεύουν είτε μας γράφουν το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Μέλημά τους είναι να γράφουν κανα παπάκι, να τρομοκρατούν κανένα τυχαίο περαστικό ή να την πέσουν σε μετανάστη. Όταν τους καλέσεις για κάτι πιο σοβαρό όπως πχ. πως γίνεται ένας φούρνος να βγάζει 3 τραπέζια στο δρόμο για να μην του κλείνουν τη μόστρα και να τριπλοπαρκάρει τα δυο ι.χ και τα δυο φορτηγάκια του καταλαμβάνοντας μονίμως 80+ τ.μ. δημόσιο χώρο, δεν ενεργούν. Σου λένε να κάνεις επώνυμη καταγγελία για να το ερευνήσουν. γιατι ρε μεγάλε; απολύεσαι και βάρυνες αφού στο καταγγέλλω και περνάς κάθε μέρα απο κει δεν έχεις αναρωτηθεί από μόνος σου; μήπως σε κερνάνε καμιά μπουγάτσα και καφέ και την κάνεις γαργάρα; Όχι. Πρέπει εσύ να κάνεις τη δουλειά τους και να βάλεις το ονομά σου ωστε αυτοί να μην χαλάνε τις σχέσεις τους με τους μαγαζάτορες και τους μαφιόζους (οι δυο όψεις του νομίσματος). Το πολύ πολύ να σε κοιτάζουν παράξενα μερικοί στη γειτονιά ή να σου συμβεί τίποτα παράξενο στο δρόμο. Θέλω επίσης να σχολιάσω και τους ιδιώτες που τοποθετούν τους κώνους, τα καφάσια, και άλλα ευφάνταστα μπροστά στην πόρτα τους για να έχουν πριβέ πάρκιν (οχι παίζουμε) και τζαμπέ. Επίσης αυτούς που έχουν δικό τους και ποτέ δεν το χρησιμοποιούν και αράζουν στο δρόμο. Αρκετοί  απο αυτούς πληρώσει καν για να βγάλουν άδεια (συνήθως μονοκατοικίες και διώροφα παλαιάς κοπής). Δεν με νοιάζει τόσο για τα έσοδα του κράτους όσο για τον φαταουλισμό και την κάνωό,τικιόποτεγουστάρω αντίληψη. Προτείνω όπου συναντάμε τέτοια εμπόδια,  να τα πετάμε και να παρκάρουμε αβλεπτεί. Η πόλη ανήνει στα μυρμήγκια της. Σε όλα. Μήπως τα’χω χαμένα;; 

Πάρτε αμπάριζα…