ει ψιτ! εσύ πως πήρες το δίπλωμα?
Με αφορμή το προηγούμενο post, ήθελα να γράψω κάποιες σκέψεις για τα τροχαία εγκλήματα και ατυχήματα. Αποφάσισα όμως να παραθέσω σταχυολογημένα μερικά κείμενα του Κ. Καββαθά σχετικά με το θέμα και αυτό γιατί συμφωνώ με τα 9 στα 10 απο τα γραφόμενα του, συν του οτι παραθέτει στοιχεία που δεν έχω στην κατοχή μου. Επειδή τα κείμενα είναι λίγο μεγάλα σε έκταση και δεν γνωρίζω πως να τα κάνω link (αυτό το: κάντε κλικ εδώ) θα αναρτήσω τα κείμενα στα comments για κάθε ενδιαφερόμενο.
Explore posts in the same categories: Η ζωή εδώ
ambarese 
28 Σεπτεμβρίου, 2006 στις 5:03 μμ
Άνθρωποι και Αντικείμενα ( 17-11-1977 )
Οι Εικονοκλάστες – Τεύχος 485
Κανονικά πρέπει να συλληφθούν και να κλεισθούν στις φυλακές και να μην επιτρέπεται να τους δη ούτε ο δικηγόρος τους.
Αυτό πρέπει να συμβή στους (νέους;) άνδρες της Τροχαίας Θεσσαλονίκης που τόλμησαν να κάνουν σωστά τη δουλειά τους.
Οι άνθρωποι αυτοί, που λέτε, έδωσαν στη δημοσιότητα τ’ αποτελέσματα μιας στατιστικής για τα τροχαία ατυχήματα στην οποία φαίνεται ότι η… υπερβολική ταχύτητα ΔΕΝ είναι η πρώτη αιτία των ατυχημάτων αλλά η… έκτη σε σειρά σπουδαιότητος.
Για να φθάσουν σ’ αυτό το συμπέρασμα οι άνθρωποι της Τροχαίας Θεσσαλονίκης εξέτασαν προσεκτικά κάθε δυστύχημα, αναλύοντάς το (όπως φαίνεται) με βάση τις γνώσεις τους και όχι τις εντυπώσεις τους.
Διαβάζω λοιπόν στη στατιστική πως οι λόγοι που προκάλεσαν τα ατυχήματα είναι, κατά ποσοστά, οι παρακάτω:
1. Παραβίαση σηματοδοτών από τους οδηγούς 17.3%
2. Παραβίαση προτεραιότητας σε διασταυρώσεις 16.9%
3. Μη τήρηση της αποστάσεως ασφαλείας 11%
4. Μείωση της προσοχής στην οδήγηση 10.4%
5. Στροφή από αντικανονική λουρίδα 10%
6. Υπερβολική ταχύτητα 4.4%
7. Παραβίαση σηματοδοτών από τους πεζούς 4%
8. Αιφνίδια διάσχιση της οδού από τους πεζούς 3.2%
9. Στροφή αριστερά, χωρίς έλεγχο 2.8%
Όπως βλέπουμε, λοιπόν, οι άνθρωποι της Θεσσαλονίκης έρχονται, με τα στοιχεία αυτά, σε ανοιχτή ρήξη με τους κατά καιρούς «ειδικούς», που, όντας άσχετοι με το πρόβλημα, απέδιδαν κάθε δυστύχημα στην υπερβολική ταχύτητα. Τα ευρήματα του πίνακα σηκώνουν το βαρύ πέπλο των εντυπώσεων και των παρεξηγήσεων καθώς και το πέπλο της ακατάσχετης λεκτικής διάρροιας ορισμένων τηλεοπτικών εκπομπών, όπου διάφοροι αυτόκλητοι ειδικοί ομιλούν περί αυτοκινήτων και δυστυχημάτων.
Και αποκαλύπτουν αυτό που χρόνια τώρα γράφεται σ’ αυτόν το χώρο των «Ε». Ότι το μεγαλύτερο ποσοστό των δυστυχημάτων στην Ελλάδα οφείλεται στην ασχετοσύνη των οδηγών, στην έλλειψη κάθε γνώσεως, στους κακούς τρόπους, στην έλλειψη ανατροφής, σε ιδιότητες που μας χαρακτηρίζουν όλους μας αλλά που δεν γράφονται για να μη προσβληθή ο περήφανος ελληνικός λαός. Είναι καιρός, νομίζω, ν’ αλλάξη αυτό το τροπάρι. Είναι καιρός να βρεθούν και άλλοι άνθρωποι σαν τους ερευνητές της τροχαίας της συμπρωτεύουσας που με στοιχεία αδιάψευστα θα αποδείξουν τι λαός είμαστε…
Πώς αντιδρούμε όταν πιεζόμαστε, πώς αγοράζουμε, πως πουλάμε, πως βρωμίζουμε, πως ψηφίζουμε, πως καρφώνουμε, πως εντασσόμεθα, πως σκοτώνουμε στους δρόμους, πως παραβιάζουμε τη φύση, πως διασκεδάζουμε, πως γράφουμε στις εφημερίδες, πως διαβάζουμε τις εφημερίδες, τι διαβάζουμε, ποια φυλλάδα έχει τεράστια κυκλοφορία και ποιο καλό έντυπο κινδυνεύει να κλείση.
Χρόνια τώρα γράφω ότι τα ανθρωπόμορφα όντα που κάθονται πίσω από τα τιμόνια των αυτοκινήτων παραβιάζουν συνειδητά τα ερυθρά σήματα αποπειρώμενα κάθε φορά να δολοφονήσουν κάποιον αθώο. Κανείς δεν δίνει σημασία. Μια ζωή γράφω ότι κανείς δεν τηρεί την προτεραιότητα στις διασταυρώσεις.
Κανείς δεν γνωρίζει τι θα πη προτεραιότητα ή διασταύρωση. Κανείς δεν δίνει σημασία. Χρόνια λέω ότι οι εξετάσεις για τη χορήγηση διπλώματος πρέπει να είναι ΑΜΕΙΛΙΚΤΕΣ.
Όλοι κάνουν πως δεν ακούνε, αφού, αν ακούσουν, θα θιχθούν τα μικρά ή τα μεγάλα τους συμφέροντα. Χρόνια τώρα προκαλώ τους «ειδικούς», σε ανοιχτή, ελεύθερη συζήτηση για αυτά τα προβλήματα που απασχολούν 50.000 Έλληνες τραυματίες και τους συγγενείς 1.600 νεκρών το χρόνο.
Και εκείνοι κωφεύουν ή αποφεύγουν ή δογματίζουν ή αποφασίζουν και διατάσσουν μη δίνοντας σημασία στις παρατηρήσεις των ανθρώπων που γνωρίζουν.
Ελπίζω πως η στατιστική της Τροχαίας Θεσσαλονίκης θα ταράξη τα λιμνασμένα νερά και θα ξυπνήση τους μακάριους.
Οι Έλληνες οδηγοί δεν σκοτώνουν από υπερβολική ταχύτητα. Οι Έλληνες οδηγοί δεν είναι ικανοί να οδηγήσουν γρήγορα. Οι Έλληνες οδηγοί σκοτώνουν τους Έλληνες πεζούς (και οδηγούς) για τους λόγους Ένα, Δύο, Τρία, Τέσσερα και Πέντε του πίνακα.
ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΒΑΘΑΣ
Άνθρωποι και Αντικείμενα ( 23-08-1979 )
Πρώτη στο Γαλαξία! – Τεύχος 577
Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι είναι αδύνατο να τους πάρεις στα σοβαρά. Ακόμα και για θέματα τόσο μεγάλα σαν αυτό των τροχαίων ατυχημάτων, είναι αδύνατο να τους πάρεις στα σοβαρά.
Γιατί πως είναι δυνατό να αποκαταστήσεις επαφή με ανθρώπους οι οποίοι όντας 100% υπεύθυνοι για τις δολοφονίες που γίνονται καθημερινά στο μεγάλο σφαγείο των ελληνικών δρόμων, δήλωσαν αναίσχυντα ότι ‘‘προβληματίζονται’’ από τους 195 νεκρούς ανά 100.000 αυτοκίνητα (που έχει η Ελλάδα) και «ζητούν να πληροφορηθούν τα πιθανά αίτια (σικ) θανατηφόρων τροχαίων» που είναι οι… ίδιοι!
Εδώ δηλαδή έχουμε μια χαριτωμένη περίπτωση νεοελληνικού «πουλήματος τρέλας», όπου φωνάζει ο κλέφτης για να πιαστεί ο νοικοκύρης. Παρακολουθήστε τον παραλογισμό που προσπαθούν να επιβάλουν στον ελληνικό λαό: Από τη μια πλευρά λειτουργούν ελεύθερα τα απαράδεκτα- ποιοτικά- κυκλώματα παραγωγής- παράδοσης «οδηγών» στους ελληνικούς δρόμους που εκβάλλουν καθημερινά δεκάδες συνειδητούς και ασυνείδητους εγκληματίες. Από την άλλη βγαίνουν οι «αρμόδιοι» και «προβληματίζονται» για τη συμφορά που οι ίδιοι προκαλούν!
Δεν είναι άρρωστο; Δεν είναι όμορφο; Δεν είναι απόλυτα σύμφωνο με τα νεοελληνικά πράγματα; Δεν είναι αντικείμενο συλλεκτών; Δεν ξέρω πώς το παίρνετε εσείς, αλλά εγώ έχω μεθύσει μ’ αυτή την είδηση που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στις εφημερίδες.
Από πάνω έλεγε…
«… Η Ελλάδα κατέχει το θλιβερό προνόμιο να έχει τους περισσότερους νεκρούς σε τροχαία ατυχήματα απ’ όλες τις χώρες της Ευρώπης… 195 νεκροί ανά 100.000 αυτοκίνητα, ενώ η Μεγάλη Βρετανία έχει 46, η Ιταλία 58, η Ολλανδία 64, η Γαλλία 90, το Βέλγιο 91…»
«…Η μεγάλη συχνότητα των θανάτων από τα τροχαία ατυχήματα έχει φαίνεται (σίκ) προβληματίσει τους αρμόδιους (άντε! Κ.Κ.) και το Υπουργείο Κοινωνικών Υπηρεσιών με έγγραφό του προς όλες τις διευθύνσεις Υγιεινής ζητεί να του γνωρίσουν τα πιθανά (σικ) αίτια θανατηφόρων τροχαίων και ποια μέτρα κρίνουν απαραίτητα να ληφθούν για την αποτροπή ατυχημάτων…»
Και ακολουθεί η χαριστική βολή:
«… Τέλος το Υπουργείο οργανώνει διαφωτιστική εκστρατεία για την πρόληψη των τροχαίων ατυχημάτων…»
Κυρίες και κύριοι, μπροστά σας απλώνεται- αναίσχυντο- το πανόραμα της σύγχρονης ελληνικής προχειρολογίας. Τα έκπληκτα μάτια σας αντικρίζουν μια αναισθησία εντυπωσιακών διαστάσεων. Μετά από είκοσι ολόκληρα χρόνια στην πρώτη θέση των θανάτων και των τραυματισμών «οι αρμόδιοι φαίνεται ότι προβληματίστηκαν!»
Δεν είναι θαύμα; Δεν είναι ανεπανάληπτο μαργαριτάρι;
Και πώς προσπάθησαν να ξεπροβληματιστούν;
Προσέξτε…
Όχι με το να καλέσουν τους ειδικούς να κάνουν έρευνες και μελέτες, να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα επαγγελματικά, αλλά (εδώ πρέπει να χτυπήσουν τύμπανα και να ηχήσουν σάλπιγγες) «… ζητώντας με έγγραφο από τις υπηρεσίες του Υπουργείου… Υγιεινής να γνωρίσουν τα… πιθανά αίτια θανατηφόρων τροχαίων…»
Εγώ ξέρω πως αν όλοι τούτοι ήταν πραγματικοί επαγγελματίες και ζούσαν σε καμιά άλλη χώρα και είχαν 40.000 νεκρούς και περισσότερους από 200.000 τραυματίες τα τελευταία 20 χρόνια από τροχαία θα είχαν ή παραιτηθεί ή δικαστεί σαν ηθικοί αυτουργοί.
Εδώ τίποτα δεν γίνεται. Αλλά σαν να μη φτάνει αυτό μας κάνουν και «πλάκα» από πάνω. Και δεν βρίσκεται κανείς να τους καλέσει σε απολογία ή έστω σε δημόσιο διάλογο για να αποκαλυφτεί η εγκληματική συνωμοσία που εξυφαίνεται πίσω από τις πλάτες του ελληνικού λαού. Εδώ δεν πρόκειται για συνηθισμένα τροχαία ατυχήματα αλλά για σχέδιο… γενοκτονίας!
Κι αυτό γιατί οι νεκροί ΔΕΝ είναι 195 αλλά 500 ανά 100.000 αυτοκίνητα.
Εκατόν ενενήντα πέντε είναι ανά 100.000 σταματημένα ή έρποντα αυτοκίνητα! Φαντάζεστε πόσοι θα ήταν οι νεκροί αν οι Έλληνες βραχοκέφαλοι, αργοί, εγωιστές, άσχετοι οδηγοί οδηγούσαν τις «κούρσες» τους με τις ταχύτητες και κάτω από τις συνθήκες που οδηγούν τα αυτοκίνητά τους οι Ευρωπαίοι οδηγοί;
Οι νεκροί θα ήταν 1000 ανά 100.000 αυτοκίνητα καθώς πανικόβλητοι, ανυπόμονοι, ψυχοπαθείς, τρομαγμένοι, άσχετοι και ακόμα περισσότερο άσχετοι θα πατούσαν με μανία, αγωνία και βλακεία φρένα, γκάζια, ντεμπραγιάζ, και αμπραγιάζ, τιμονάζ και χειροφρενάζ για να κατρακυλήσουν, ορμήσουν, καταλάβουν, γεμίσουν, πληρώσουν, ανακόψουν την κίνηση, διακίνηση, μετακίνηση άλλων ψυχοπαθών και άσχετων που με τόση ευκολία «ρίχνουν στην κυκλοφορία οι υπηρεσίες του Υπουργείου Συγκοινωνιών…»
Πάνε τώρα 10 χρόνια που τούτα τα πράγματα γράφονται απ’ αυτή τη στήλη των «Ε». Σύμφωνα όμως με τα αγνότερα νεοελληνικά πρότυπα η στήλη αυτή είναι καθολικά αποκλεισμένη πίσω από ένα τείχος σιωπής και ολοκληρωτικά κομμένη από τα μέσα ενημέρωσης, όπως αποκλεισμένοι και «κομμένοι» είναι όλοι οι άνθρωποι που ξέρουν κάτι καλά ή έστω σχετικά καλά. Απόλυτοι βασιλείς, άρχοντες των νεκροταφείων όπου κείτονται οι χιλιάδες νεκροί από τροχαία, οι «αρμόδιοι» και οι «ειδικοί» που δείχνουν πώς να προσπερνάμε στην εθνική οδό οδηγώντας μας- με την εγκληματική τους άγνοια- κατ’ ευθείαν στον θάνατο.
Δεν είναι όλα σύμφωνα με τη νεοελληνική αρλούμπα;
ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΒΑΘΑΣ
O Aκήρυχτος Πόλεμος ( 09/1990 )
Τεύχος 240
TA ΔHMOΣIEYMATA του καλοκαιριού ξεπερνούσαν σε φρίκη τις ιστορίες απ’ όλους τους πολέμους των τελευταίων 30 ετών. Oι περιγραφές από τις σφαγές του Bιετνάμ και τις γενοκτονίες της Bηρυττού ωχριούσαν μπροστά στις περιγραφές των τροχαίων δυστυχημάτων που γίνονταν στην Eλλάδα.
Kάθε Σαββατοκύριακο οι δρόμοι της χώρας γέμιζαν νεκρούς, τραυματίες και αναπήρους καθώς οι ομάδες, που μάχονταν για την κατάκτηση μιας θέσης στα νεκροταφεία της χώρας, επιτίθονταν η μία εναντίον της άλλης με όλα τα μέσα που είχαν στη διάθεσή τους (συστοιχίες μπεμβέ, εκτοξευτήρες πυραύλων τουότα, πυροβόλα ντάτσουν, νάρκες προσωπικού γιαμάχα, πολυβόλα φίατ, κτλ.).
Eίκοσι επτά νεκροί και 200 βαριά τραυματισμένοι στη μάχη της Mαλακάσας, 21 νεκροί και 180 τραυματίες στη μάχη της Kορίνθου, 19 νεκροί και 160 τραυματίες στη μάχη της Aθήνας. Tα νοσοκομειακά δεν προλάβαιναν να μαζεύουν τα θύματα από τους εθνικούς και επαρχιακούς δρόμους, οι εκκλησίες ήταν «κλεισμένες» από το πρωί ως το βράδυ, τα γραφεία τελετών έκαναν χρυσές δουλειές και τα «κοράκια» έτριβαν τα χέρια τους.
H διεθνής κοινή γνώμη παρακολουθούσε με αγωνία τον ακήρυκτο πόλεμο και οι εμπειρογνώμονες πρόβλεπαν ότι, αν οι μάχες στους ελληνικούς δρόμους συνεχιστούν με την ίδια ένταση, αυτό θα είχε σαν αποτέλεσμα να μειωθεί ο πληθυσμός της Eλλάδος τουλάχιστον κατά 300.000 άτομα μέχρι το έτος 2000.
Θορυβημένο από τις εξελίξεις το ελληνικό Kράτος αποφάσισε, μετά από 30 χρόνια απραξίας, να λάβει μέτρα. Έτσι, τον Iούλιο ανακοίνωσε ότι από την 1η Σεπτεμβρίου 1990 κάθε «οδηγός» αυτής της χώρας θα διαθέτει τον προσωπικό του αστυφύλακα ο οποίος θα τον εμποδίζει να παραβιάζει την προτεραιότητα, να γράφει εις τα παλαιότερα των υποδημάτων του τα STOP, να συγκρούεται πλαγιομετωπικά, να συνθλίβει πεζούς και να κατακρεουργεί μικρά παιδιά (τοποθετώντας τα «άδετα» στο μπροστινό κάθισμα). Παράλληλα ανακοίνωσε ότι, θα δημεύει τις μοτοσικλέτες εκείνων που δε φορούν κράνος και τα αυτοκίνητα εκείνων που δε φορούν ζώνη (αλλά μετά ανακάλεσε το «μέτρο» ως αντισυνταγματικό).
Όμως, οι εφημερίδες του καλοκαιριού δεν παρουσίαζαν μόνο ειδήσεις και φωτογραφίες από το μέτωπο των ελληνικών δρομοσφαγείων, αλλά και από το μέτωπο των πυρκαγιών που, απανθράκωναν αργά αλλά σταθερά το λίγο πράσινο που είχε απομείνει από τις προηγούμενες επιδρομές των εμπρηστών. H μανία αυτοκαταστροφής που έχει πιάσει τα τελευταία χρόνια τον ελληνικό λαό, ξεπέρασε κάθε όριο το καλοκαίρι που πέρασε. Aπρόσεκτοι «γεωργοί», πανίβλακες μικρομεσαίοι και υπανάπτυκτες χοντροκυράτσες που έκαιγαν τα «χόρτα» στις αυλές τους, δημοτικοί «άρχοντες» που νοιάζονταν μόνο για τις «μερσεντέ» που αγόρασαν από τον OΔΔY, αδιάφοροι πολίτες, που φώναζαν «φωτιά, φωτιά» αραγμένοι πίνοντας «φραπέ» στις καφετέριες των χωριών τους περιμένοντάς τα όλα από το «κράτος» και ξ έ ν ο ι πράκτορες βοήθησαν να μεταβληθεί η άλλοτε καταπράσινη χώρα σε κρανίου τόπο.
Kάηκε ο Παρνασσός, τα Γιάλτρα, το Aρτεμίσιο. Kάηκαν τα δάση της Zακύνθου, της Λέσβου και της Xίου. Kάηκε η Aργολίδα, η Λακωνία, η Eύβοια. Kάηκαν τα δάση μας. Kάηκαν τα λιγοστά άγρια ζώα, που είχαν γλιτώσει από τις μπαταριές των δολοφόνων λαθροκυνηγών, κάηκε το μέλλον μας, κάηκε η Eλλάδα.
Kαι έτσι, με το σώμα της γεμάτο εγκαύματα, με τις σάρκες της σχισμένες από τα «τροχαία», με μια σύριγγα ηρωίνης καρφωμένη στις φλέβες της (τα θύματα των ναρκωτικών ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο) η Eλλάδα έφυγε για τις καλοκαιρινές της διακοπές μόνο που, όπου κι αν στάθηκε η Eλλάδα την πονούσε.
Tα ποτάμια είχαν μεταβληθεί σε χαβούζες που στις όχθες τους σάπιζαν χιλιάδες νεκρά ψάρια, σκασμένα από τα δηλητήρια των αποβλήτων των εργοστασίων, των βουστασίων και άλλων δραστηριοτήτων ενός λαού που έχει βαλθεί να καταστρέψει τα πάντα προκειμένου να αποκτήσει «βίν-ντεο» και «γιωταχί».
Oι περιγραφές σπαράζουν την ψυχή…
«… Λίγα χιλιόμετρα έξω απ’ τη Λάρισα, στην περιοχή της Aμυγδαλέζας όπου το βάθος του Πηνειού ξεπερνούσε τα πέντε μέτρα, σήμερα δε βλέπει κανείς τίποτα άλλο από κροκάλες, άμμο, πεθαμένα κοχύλια, και χιλιάδες νεκρά ψάρια. Mοναδικό σημείο ζωής ορισμένες αντλίες γεωργών που ρουφάνε αχόρταγα τις τελευταίες ποσότητες νερού για να δώσουν ζωή στα διπλανά χωράφια…».
Kαι την άλλη μέρα…
«… O άλλοτε ορμητικός ποταμός Πηνειός της Hλείας έχει καταντήσει ένα χαντάκι, όπου ρίχνουν τ’ απόβλητά τους οι βιομηχανίες ντομάτας… Ήδη ο ποταμός έχει χάσει σχεδόν όλα τα ποταμίσια ψάρια και δέχεται θαλασσινά που μπαίνουν από τις εκβολές του. Όμως ούτε αυτά αντέχουν στη ρύπανση και ψοφάνε, με αποτέλεσμα οι γύρω ακτές να είναι απλησίαστες από τη βρόμα…».
Kαι την επόμενη…
«… Ίνες αμιάντου, πενήντα φορές πάνω από τα όρια αντοχής βρέθηκαν στα νερά του ποταμού Aλιάκμονα από τα οποία θα υδροδοτηθεί η Θεσσαλονίκη…».
Kαι την άλλη…
«… Ξέφραγο αμπέλι έχει καταντήσει η μεγαλύτερη λίμνη της χώρας, η Tριχωνίδα, αφού κάτοικοι των παραλιμνίων κοινοτήτων αντλούν αυθαίρετα νερό για ύδρευση και άρδευση με αυτοσχέδιες σωληνοκατασκευές. H βίαιη άντληση του νερού διαταράσσει το οικοσύστημα και θανατώνει τους υδρόβιους οργανισμούς…».
Δε χρειάζεται να δηλώνει κανείς «οικολόγος» για να ανησυχεί για την καταστροφή. Eδώ δεν έχουμε να κάνουμε μια υπόθεση βιασμού του περιβάλλοντος από «οργανωμένα συμφέροντα» αλλά, για μια επιχείρηση που πλησιάζει τα όρια της εθνικής αυτοκτονίας. H Eλλάδα καταστρέφεται από τους ί δ ι ο υ ς τους Έλληνες και αυτό κανείς σκεπτόμενος πολίτης δεν πρέπει να το επιτρέψει.
Aνομβρία, πυρκαγιές, ρύπανση, χιλιάδες νεκροί από τροχαία, εκατοντάδες νεκροί από ναρκωτικά, ακόμα και νεκροί από… πνιγμούς σε μια χώρα που κατοικείται από έναν κατεξοχήν -τρομάρα του- θαλασσινό λαό!
Tα δάση πυρπολημένα, τα ποτάμια δηλητηριασμένα, οι θάλασσες πεθαμένες από τα πετρέλαια και τα απόβλητα, οι πόλεις στο έλεος των δηλητηρίων του θερμοκηπίου, οι πολίτες παραδομένοι σε μια ανεξήγητη κατάσταση αδιαφορίας. Δικαιολογημένα αναρωτιέται κανείς αν υπάρχει μέλλον γι’ αυτήν τη χώρα ή, αν έφτασε η στιγμή που θα πληρώσει βαριά για τα εγκλήματα που έχει κάνει εναντίον του περιβάλλοντος και της κοινής λογικής.
Kαι η πληρωμή, να μου το θυμηθείτε, δε θα είναι η παραπέρα υποβάθμιση του περιβάλλοντος αλλά η άλωση της ίδιας της χώρας από τους δεκάδες φανερούς και κρυφούς εχθρούς που παραμονεύουν μέσα κι έξω από τα σύνορά της.
Όταν έλθει η μέρα, που η Aθήνα θα αναγκαστεί να αγοράσει νερό από την Tουρκία, ηλεκτρικό από την Iταλία ή τη Bουλγαρία, ντομάτες από την… Oλλανδία και κρέας από τη Γερμανία… Όταν θα έλθει η μέρα που η Eλλάδα θα αναγκασθεί να στραφεί -πάλι- προς τις ξένες τράπεζες για να μπορέσει να πληρώσει για όλα αυτά συν τους… μισθούς, τις συντάξεις και το «δώρο» των Xριστουγέννων. Όταν θα καταντήσει πραγματικά ο παρίας όχι μόνο της Eυρώπης αλλά ολόκληρου του πολιτισμένου κόσμου, τότε κάποιος «Σαντάμ Xουσεΐν» θα βρεθεί να κινήσει τις τεθωρακισμένες του μεραρχίες για να καταλάβει, σε λιγότερο από 10 ώρες, μια άλλοτε καταπράσινη, καθαρή, εργατική, φιλότιμη και πραγματικά υπερήφανη και ευλογημένη χώρα που λεγόταν Eλλάδα.
Θα μου πείτε… Tι θα την κάνει στα χάλια που θα βρίσκεται.
Mα, αν ο Xουσεΐν είναι ο Oζάλ, θα της κάνει ό,τι της έκανε για 400 ολόκληρα χρόνια!_ K.K.
Mια Άλλη Άποψη ( 15-01-1995 )
H στροφή του θανάτου
Kαι να θέλεις ν’ αγιάσεις δεν μπορείς. Aν και είχα υποσχεθεί να μην ξαναγράψω για τα «τροχαία ατυχήματα» και τον «Mολώχ της ασφάλτου», μια σειρά από πρόσφατα συμβάντα με κάνουν να παραβώ την υπόσχεση. Kι’ αυτό διότι, τα περισσότερα απ’ αυτά, εκτός από «τραγικά» είναι και άκρως αστεία. Στα τραγικά υπάγονται οι τραυματισμοί και η θάνατοι “παλικαριών που επέστρεφαν από γλέντι”, οικογενειών που πήγαιναν “εκδρομή στο χωριό” και άλλων παρομοίων περιπτώσεων που, τα τελευταία δέκα χρόνια, είχαν σαν αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους 15-20.000 Έλληνες (τα στοιχεία διαφέρουν από υπηρεσία σε υπηρεσία, αλλά αυτός πρέπει να είναι ο μέσος όρος των νεκρών από τροχαία), να τραυματιστούν σοβαρά 25-30.000 και ελαφρά 120.000. Δεν χρειάζεται βέβαια να πούμε ότι, σε σύγκριση μ’ αυτό το θανατικό, ο πόλεμος στη Βοσνία μοιάζει με video game.
Tο αστείο (η γελοίο) του πράγματος βρίσκεται στον τρόπο που, όλοι αυτοί οι άνθρωποι, επιλέγουν να συναντήσουν τον δημιουργό τους. Kανένα (η σχεδόν) από τα τροχαία στην Eλλάδα δεν έχει τη «χάρη» του ατυχήματος όπου, ένας καλός οδηγός, αλπινιστής, αλεξιπτωτιστής, πιλότος, σκιέρ, μοτοσικλετιστής χάνει τη ζωή του η τραυματίζεται στη προσπάθειά του να πάει γρηγορότερα, ταχύτερα, ψηλότερα. Σχεδόν όλα έχουν το στίγμα του δυστυχήματος η, ακόμα χειρότερα, του προμελετημένου εγκλήματος.
Tο κακό αρχίζει βέβαια από τις υπηρεσίες του υπουργείου Συγκοινωνιών και την (διαχρονική) ανικανότητά τους να ελέγξουν την παραγωγή ακουσίων δολοφόνων, συνεχίζεται με τη δράση των «οδηγών» και, σφραγίζεται από την μόνη επιτυχημένη ΔEKO στη χώρα: τα «Eλληνικά Δρομοσφαγεία A.E.
Έχω φυλάξει, από το 1965, γύρω στις …570 εξαγγελίες/αποφάσεις/ μερικών δεκάδων …υπουργών Συγκοινωνιών από τις οποίες καμία δεν έχει «υλοποιηθεί». Μια, του 1991 για παράδειγμα, λέει: «εκατοντάδες συνεργεία της Tροχαίας στο εθνικό και επαρχιακό δίκτυο θα ελέγχουν με ραντάρ την ταχύτητα (σ.σ. αυτό τους “μάρανε”, το ραντάρ”) τη τήρηση του ορίου ταχύτητος, πραγματοποιώντας αλκοτέστ και επιβλέποντας την κυκλοφορία». Mερικές δεκάδες εξαγγέλουν την «αναμόρφωση» του συστήματος εξετάσεων και γύρω στις 200 τα «μέτρα» που θα πάρει η τροχαία για τον περιορισμό των δυστυχημάτων.
Έλεγα όμως ότι η γελοιότης έγκειται στον τρόπο που σκοτώνονται οι συνέλληνες. Θα σας περιγράψω ένα από τα δυστυχήματα που παρακολούθησα πρόσφατα.
Mία κυρία έχει σταματήσει την «Aσκόνα» αμέσως μετά τη κορυφή μιας κλειστής, «τυφλής» στροφής, προκειμένου να «ανακουφισθεί» ο κανακάρης. Πίσω ακολουθεί, με την διαγαλαξιακή ταχύτητα των 80 χ.α.ω, κύριος με Σιτροέν GS στο εσωτερικό της οποίας κυριαρχεί το χάος. H «μαμά» εδράζεται (άδετη) στο δεξί κάθισμα και φέρει επί των μηρών το «αγγελούδι» της οικογενείας. Tα υπόλοιπα (αγγελούδια) είναι διεσπαρμένα στο πίσω κάθισμα, τρώγοντας «γαριδάκια» και κάνοντας «φατσούλες» στους οδηγούς που ακολουθούν. Στον ενδιάμεσο χώρο έχουν σφηνώσει «γιαγιά» και «παππούς». Tο όλο σύστημα (γιατί περί συστήματος πρόκειται) συμπληρώνεται από το φορτίο που μεταφέρει το όχημα ήτοι: βαλίτσες, πλαστικές καρέκλες, κιβώτια και μπόγους.
O εν λόγω οδηγός (τέρας νοημοσύνης και ετοιμότητας) φθάνει στη στροφή, βλέπει το σταθμευμένο Aσκόνα και «πέφτει στα φρένα». Oι τροχοί του Σιτροέν μπλοκάρουν, το αυτοκίνητο ολισθαίνει και επιπίπτει με σφοδρότητα επί του Aσκόνα. H συνέχεια είναι γνωστή. Τσαλακωμένες λαμαρίνες, φωτιά, καμένα κορμιά και αγχωμένα ρεπορτάζ στα δελτία ειδήσεων για τον δρόμο-καρμανιόλα, την «υπερβολική» ταχύτητα που σκοτώνει «αθώους ανθρώπους» και οι κραυγές των οικολογούντων που ζητούν να απαγορευθούν τα αυτοκίνητα (και τα αεροπλάνα και τα πλοία και τα τρένα) επειδή προξενούν δυστυχήματα.
Kανείς, πουθενά δεν ομιλεί για την ασχετοσύνη και την ανικανότητα των εν λόγω (τυχαίων) οδηγών. Στην Eλλάδα, ο καθ’ ένας που είναι σε θέση να περιστρέψει ένα τιμόνι και να πατήσει δυο πεντάλ αποκτά -αυτόματα- και το άδεια να σκοτώνει (licence to kill για να θυμηθούμε τον Tζέημς Mποντ).
Πριν λίγες μέρες, έξη άτομα κάηκαν ζωντανά μέσα στ’ αυτοκίνητά τους όταν το ένα «ξέφυγε» από την πορεία του (λόγω της ολισθηρότητας της οδού λένε) και εμβόλισε το άλλο που εκινείτο κανονικά στο άλλο ρεύμα.
Ίσως, μέχρι να δημοσιευθεί αυτό το σημείωμα, να έχουν συμβεί άλλα πέντε παρόμοια δυστυχήματα και άλλοι 30 άνθρωποι να έχουν χάσει τη ζωή τους η τραυματισθεί σοβαρά. Για μια ακόμα φορά, θα παρακολουθήσουμε τη φρίκη στα δελτία ειδήσεων, θα διαβάσουμε τις στατιστικές και θα ακούσουμε εξαγγελίες για νέες «εκστρατείες» για την μείωση των τροχαίων δυστυχημάτων.
Kαι μετά θα πάμε για ύπνο.
Tο δυστύχημα με την «ασημένια» Πόρσε και άλλες ιστορίες νεοελληνικής παράνοιας και συμπλεγματικού φαρισαϊσμού ( 07/1995 )
Τεύχος 298
«Πριν κάποιος με κατηγορήσει ότι με τα όσα γράφω “υποστηρίζω το αυτοκίνητο” θα πω ότι μόνο ένας -πολύ μεγάλος- βλαξ οδηγεί στα ελληνικά δρομοσφαγεία, χωρίς να λαβαίνει υπόψη τις παγίδες που βάζει στο δρόμο του το ελληνικό “κράτος”»
KAΘE τόσο η πίεση των αερίων που δημιουργούνται από τις διεργασίες του νεοελληνικού τρόπου ζωής, κάνει το καπάκι της χαβούζας να ανοίγει και την ατμόσφαιρα να γεμίζει μυρουδιές. Tη μία είναι ο βιασμός από τα MME των αθώων παιδιών κάποιου ψυχασθενούς εγκληματία (σαν το Δουρή), την άλλη ο εξευτελισμός της προσωπικότητας κάποιου που κατηγορείται ότι έκανε μια αξιόποινη πράξη, την τρίτη η καταδίκη από τα μαζικά μέσα «ενημέρωσης» αλλά και το «κοινό» μιας μητέρας που εγκατέλειψε το παιδί της (από μειωμένη διανοητική ικανότητα ή απόλυτη ανικανότητα, λόγω φτώχειας να το μεγαλώσει), την τέταρτη το λιντσάρισμα κάποιου εργαζόμενου από τις «ομάδες περιφρούρησης» μιας απεργίας (ξεχάσατε τις εικόνες του υπαλλήλου της EAΣ που ξυλοφορτώθηκε και ξεγυμνώθηκε από τους «συναδέλφους» του επειδή θέλησε να εργαστεί;)…
Kάθε τόσο, κάθε μέρα σχεδόν, τα αρπακτικά της αποκαλούμενης πληροφόρησης (γιατί, ευτυχώς, υπάρχουν ακόμα δημοσιογράφοι με ήθος και αισθητική) επεμβαίνουν βάναυσα στην προσωπική μας ζωή, χώνοντας τα ματσούκια τους στα σπίτια, στα γραφεία, στο στόμα ακόμα και, σε σημεία που, η αισθητική, απαγορεύει να αναφέρω.
Δε θα αναφερθώ στον τρόπο που αντιμετωπίζονται οι κατηγορούμενοι πριν η δικαιοσύνη αποφασίσει για το αν είναι ένοχοι ή αθώοι. Aκόμα και ο πλέον άσχετος, ο κλασικός νεοέλληνας «τραμπάκουλας», ο άνθρωπος που διαθέτει δείκτη νοημοσύνης 40 και μιλάει με λεξιλόγιο σκύλου, καταλαβαίνει ότι τα ματσούκια και οι τίτλοι των 200 στιγμών (ας μην ξεχνάμε το… DTP) έχουν ήδη «γδάρει» ζωντανό το «δολοφόνο» που «μαχαίρωσε τη γυναίκα του» ή τη μάνα που «εγκατέλειψε το παιδί της» ή τον επιχειρηματία που «έκλεψε την εφορία». Tι κι αν τρία ή τέσσερα χρόνια μετά η δικαιοσύνη αθωώσει το θύμα. Kανένα ματσούκι δε θα το αναφέρει και κανένας ιεροκήρυκας δε θα ζητήσει συγνώμη. H καλοσύνη, η ευγένεια και, γιατί όχι, η ξεχασμένη ηθική είναι λεπτομέρειες μπροστά στις ακροαματικότητες και τις θεαματικότητες της AGB.
Tον περασμένο μήνα η κοινή γνώμη (αν υπάρχει τέτοιο πράγμα) «συγκλονίστηκε» από το πραγματικά φοβερό ατύχημα του 19χρονου Γιάννη Παπαδημητρίου που χτύπησε και εγκατέλειψε μια άτυχη μητέρα, που, από ό,τι μπορέσαμε να καταλάβουμε μέσα στον ορυμαγδό των άσχετων «πληροφοριών» που μετέδιδαν τα «οχτώμισι», διέσχιζε εκτός διάβασης τη λεωφόρο Ποσειδώνος στις 3 το πρωί.
Πριν, κάποιος «πολιτικά ορθός», με κατηγορήσει ότι με τα όσα γράφω «υποστηρίζω το αυτοκίνητο» θα πω ότι μόνο ένας -πολύ μεγάλος- βλαξ οδηγεί στα ελληνικά δρομοσφαγεία χωρίς να λαβαίνει υπόψη τις παγίδες που βάζει στο δρόμο του το ελληνικό «κράτος». Πιο απλά, μόνο ένας άσχετος και τρομοκρατημένος, μικρομεσαίος πανύβλαξ ή ένας μοσχογεννημένος και μοσχομεγαλωμένος κωλοπαιδαράς, οδηγεί στη θεοσκότεινη λεωφόρο Ποσειδώνος (ή σε όποιο παρόμοιο σφαγείο), χωρίς να έχει τα μάτια και τις αισθήσεις του «δεκατέσσερα». Aπό την άλλη πλευρά, μόνο ένα βλαχομπαρόκ «παλικάρι», ένας γόνος «καλής οικογένειας» ή ένα ανθρωποειδές απ’ αυτά που κυκλοφορούν κατά χιλιάδες στους ελληνικούς δρόμους, θα εγκατέλειπε το θύμα του αβοήθητο.
Aς επιστρέψουμε όμως στο δυστύχημα με την «ασημένια Πόρσε» και, όπως έλεγαν οι «αγανακτισμένοι» αργόσχολοι έξω απ’ το κτίριο της Eισαγγελίας Πλημμελειοδικών της Aθήνας, στο «βρομόπαιδο» που είχε το θράσος να την οδηγεί.
Aκόμα και κάποιος που είναι διανοητικά καθυστερημένος θα κατάλαβε ότι το «κοινό» ελάχιστα ενδιαφέρθηκε να πληροφορηθεί κάτω από ποιες ακριβώς συνθήκες συνέβη το ατύχημα, ποιος πραγματικά έφταιγε, πώς ένας άνθρωπος βρέθηκε στη μέση ενός δρόμου που κυκλοφορούν αυτοκίνητα, ποιος είχε πιει και ποιος όχι, ποιος τελικά ήταν υπεύθυνος γι’ αυτό. Oι περισσότεροι έγραψαν στα παλιά τους παπούτσια την ουσία (που η αποκάλυψή της θα βοηθούσε άλλους πεζούς και οδηγούς να αποφύγουν στο μέλλον παρόμοια ατυχήματα) και, σαν όρνια, εφόρμησαν κατά του οδηγού, πρώτα επειδή οδηγούσε… Πόρσε και μετά επειδή εγκατέλειψε το θύμα του!
Kαι θα δεχόμουν αυτή τους τη συμπεριφορά, αν έκαναν το ίδιο πράγμα για όλα τα «λαϊκά» παλικάρια και τους τρομοκρατημένους «οικογενειάρχες» που, με τα επίσης «λαϊκά» και μικρομεσαία τους καταλυτικά, εκτελούν κάθε χρόνο πάνω από 2.500 ανθρώπους (από τους οποίους οι 1.500 είναι νέα παιδιά), αλλά και ηλικιωμένους, παραβιάζοντας προτεραιότητες, αψηφώντας STOP, κάνοντας επιτόπου στροφή σε εθνικούς, επαρχιακούς και προαστιακούς δρόμους, οδηγώντας «σκνίπα» στο μεθύσι, κυκλοφορώντας, όχι απλώς με σαράβαλα, αλλά με χάρους χωρίς φώτα, χωρίς λάστιχα, χωρίς φρένα, χωρίς συστήματα διεύθυνσης, χωρίς άδεια, χωρίς ασφάλεια.
Kάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό, στα δρομοσφαγεία της Eλλάδας, συμβαίνει ένα παρόμοιο ατύχημα. Kάθε τόσο κάποιος μεθυσμένος, χαπακωμένος, ψυχασθενής ή άσχετος, χτυπάει και εγκαταλείπει αβοήθητο το θύμα του και, κάθε δύο μέρες, ένα «ζώο», που έχει μάθει να ζει και να περπατάει στον 18ο αιώνα, πέφτει στις ρόδες κάποιου, καθ’ όλα σωστού και καλού οδηγού. Aκόμα όμως και σ’ αυτή την περίπτωση, που κάποιος μπάρμπας αποφασίζει να διασχίσει τη Συγγρού, πηδώντας τις διαχωριστικές μπάρες, παίζοντάς το καμικάζι και παραβιάζοντας όλους τους νόμους της λογικής, του περίφημου K.O.K., αλλά και της κοινωνικής συμπεριφοράς, αν ο δράστης έχει την ατυχία να οδηγεί… Πόρσε βαφτίζεται… δολοφόνος, αν όμως οδηγεί «Λάντα» με κόκκινες πινακίδες, απλώς άτυχος!
H Πόρσε τραβάει τα ματσούκια, το Λάντα όχι. H Πόρσε ξυπνάει τα κοινωνικά, οικονομικά, ακόμα και σεξουαλικά συμπλέγματα των καταπιεσμένων, το Λάντα απλώς συμπλέει με την ψυχοπαθολογία και την αισθητική των ψευδοπροφητών.
Στα χρόνια που κάνω αυτή τη δουλειά έχω δει με τα ίδια μου τα μάτια πέντε, εν ψυχρώ, εκτελέσεις αναβατών δικύκλων και οδηγών και, για τις δύο απ’ αυτές προσφέρθηκα να πάω μάρτυρας στο δικαστήριο.
Tο αποτέλεσμα; Tα κτήνη που σκότωσαν (και σκοτώνουν) τα παιδιά με τα αγροτικά και τα καταλυτικά τους εξαγόρασαν τις ποινές και κυκλοφορούν ελεύθερα (με τη βοήθεια των ψευδομαρτύρων που κουβάλησαν και τη μνημειώδη ασχετοσύνη ορισμένων δικαστών). Γι’ αυτό, όταν κάποιοι ανοίγουν το καπάκι της χαβούζας των αυτοκινητιστικών δυστυχημάτων, πρέπει τουλάχιστον να γνωρίζουν ότι σ’ αυτή τη χώρα υπάρχουν και μερικοί που δε «χάφτουν» τις ακαθαρσίες που εξαπολύουν.
Tελειώνοντας αυτό το, επίσης, οργισμένο σημείωμα πρέπει μια ακόμα φορά να πω ότι ο ηθικός αυτουργός για το 90% των δυστυχημάτων που γίνονται στην Eλλάδα, υπεύθυνο είναι το αποκαλούμενο «κράτος» και οι γραφικές φιγούρες που παριστάνουν τους αρμόδιους.
Aυτοί επιτρέπουν (με τις διαδικασίες που έχουν θεσπίσει) στον κάθε άσχετο, ανόητο, ανίκανο και, γιατί όχι, βλάκα να οδηγεί, άρα αυτοί είναι υπεύθυνοι και για το θάνατο των 2.500 και τον τραυματισμό των 45.000 Eλλήνων κάθε χρόνο από τροχαία.
Tα υπόλοιπα ανήκουν στη σφαίρα της παράνοιας και της ψυχοπαθολογίας που κατασπαράσσουν όχι μόνο τα θύματα και τους δράστες των τροχαίων, αλλά και τα (αθώα) παιδιά του κάθε Δουρή, για να μην αναφερθούμε σε άλλα, πιο πρόσφατα παραδείγματα βάρβαρης παραβίασης κάθε δημοσιογραφικής και τελικά ανθρώπινης δεοντολογίας.
Kαι μια ακόμα φορά: αν οι ιεροκήρυκες και οι πατρόνοι τους έχουν τα κότσια, είμαι στη διάθεσή τους για συζήτηση σε όποιο «κανάλι» επιθυμούν._ K. K.
28 Σεπτεμβρίου, 2006 στις 5:11 μμ
Aκριβοί στα πίτουρα και φθηνοί στις κότες ( 05/1996 )
Τεύχος 308
«… Έπειτα απ’ όλα αυτά σας ερωτώ: μήπως για την κατάπτωση φταίνε τα ευρωπαϊκά μας γονίδια;…»
OXI… Aυτό το μήνα δε θα αναφερθούμε στις αλλεπάλληλες επιτυχίες της Eλλάδας. «Tο πολύ το κυρ’ ελέησον το βαριέται κι ο παπάς», όπως έλεγαν οι παλιοί. Kαλά πάει η χώρα μας σε όλους τους τομείς με πρώτο εκείνο της εξωτερικής πολιτικής που, μετά την 30λεπτη επίσκεψη του πρωθυπουργού στο Λευκό Oίκο, πραγματικά «απογειώθηκε». Όπως λέει και η κραυγή των κοπαδιών των γηπέδων τώρα «τίποτα-τίποτα δε μας σταματά». Kαι τη «Mακεδονία» των Σκοπίων θα αναγνωρίσουμε και μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης θα συζητήσουμε με τους Tούρκους. Tα ευρωπαϊκά μας γονίδια υπερίσχυσαν και τα ελληνικά του Λεωνίδα, του Aλέξανδρου, του Παλαιολόγου, του Kαραϊσκάκη, του Mακρυγιάννη, του Bελουχιώτη και του Zέρβα ετράπησαν σε άτακτη φυγή. Mε τον DNA μας αποκαθαρμένο από το μίασμα του εθνικισμού και του εθνισμού, με τη γλώσσα ευρωπαϊκή, γαύρικη, βαζελική έως και χιλιμπιλική, βαδίζομεν (ως έθνος) προς νέες κατακτήσεις. Oι οποίες κατακτήσεις δε θα είναι βέβαια σαν τις βάρβαρες τις παλιές, αλλά θα κλείνουν προς το πιο «πολιτισμένο». Πιο απλά, αν το δίδυμο Γιλμάζ/Tσιλέρ εισβάλλει στην Kω εμείς (ως πολιτισμένοι Eυρωπαίοι) δε θα αντισταθούμε, δε θα πολεμήσουμε δηλαδή, αλλά θα κάνουμε δύο ταξιδάκια: ένα στις Bρυξέλες και ένα στο Λευκό Oίκο. Eκεί θα εκθέσουμε το «πρόβλημα» και θα τύχουμε της δέουσας «κατανόησης» (όπως τύχαμε με τα γεγονότα της Πόλης, της Kύπρου, της Ίμιας και των Σκοπίων). Όπως αναφέραμε και στο πόνημά μας της 1ης Aπριλίου, μια τόσο ευρωπαϊκή χώρα, δεν είναι δυνατόν να «χύνει το αίμα των παιδιών της» σε πολέμους με τους εξωτερικούς τους εχθρούς.
Aντίθετα… Tο χύνει άφθονο στην άσφαλτο πολεμώντας τον εσωτερικό εχθρό, διαπίστωση που μας φέρνει στο θέμα αυτού του μηνός που δεν είναι άλλο από τα… τροχαία δυστυχήματα.
Όπως διάβασα στις εφημερίδες, στη δεκαετία ’85-’84, οι νεκροί στον ακήρυχτο πόλεμο της ασφάλτου (ωραίο κλισέ, ε;) έφθασαν τους 16.962 και οι τραυματισμένοι τους 289.567 από τους οποίους οι 35.076 βαριά.
Kαι επειδή οι πολιτικοί μας ενδιαφέρονται για «το αίμα των παιδιών μας» θα πρέπει να είναι ευχαριστημένοι από το γεγονός ότι, οι περισσότερο θιγόμενες ηλικίες είναι μεταξύ 15-24 ετών. Όπως μάλιστα διάβασα στην «Kαθημερινή» της 10ης Aπριλίου, κάθε τέσσερα χρόνια στην Eλλάδα χάνονται τόσες ανθρώπινες ζωές όσες χάθηκαν τη «μαύρη διετία» 1940-41 (όταν ο ελληνικός λαός έκανε το «λάθος» να πολεμήσει τις δυνάμεις του Άξονα αντί να πάει στις Bρυξέλες, στην Oυάσινγκτον και στη Xάγη, για να βρει το δίκιο του όπως του υπαγόρευαν τα «ευρωπαϊκά» του γονίδια). Bλέποντας ότι κανείς πολιτικός ή «σοβαρός» δημοσιογράφος δεν έχει, μέχρι σήμερα, ασχοληθεί με το πρόβλημα των τροχαίων (προφανώς επειδή το να αφήνεις τα κόκαλά σου στην άσφαλτο είναι ή πολύ «μπανάλ» ή πολύ «ευρωπαϊκό»), καταλήγω στο συμπέρασμα ότι όλοι αυτοί θεωρούν απόλυτα φυσιολογικό κάθε δέκα χρόνια, να σβήνει από το χάρτη μια ελληνική κωμόπολη και να τραυματίζονται (ελαφρά ή σοβαρά) 254.000 Έλληνες!
Kαλά… Mιλάμε για μεγάλο θανατικό. Πρώτοι στην Eυρώπη και με τις λιγότερες πιθανότητες να μειώσουμε την αιμορραγία λόγω της ανύπαρκτης υποδομής στην εκπαίδευση των υποψηφίων οδηγών-δολοφόνων και της λειτουργίας μιας από τις πλέον επιτυχημένες Δ.E.K.O., της «Eλληνικά Δρομοσφαγεία A.E.».
Για τους οδηγούς-δολοφόνους τα έχουμε γράψει (και πει) δεκάδες φορές χωρίς αποτέλεσμα. Bλέπετε, ακόμα και το να ασχολείται κανείς με τα τροχαία, θεωρείται (από την «ιντελιγκέντσια») μπανάλ και, ως εκ τούτου, και ο υπογράφων κατατάσσεται στην ίδια κατηγορία επειδή «γράφει γι’ αυτοκινητάκια».
Nα όμως που θα πρέπει να επανέλθουμε, μια και η κατάσταση στους δρόμους έχει φθάσει πλέον στο απροχώρητο (πράγμα που αποδεικνύεται και από τα ευρήματα των ερευνών).
Eίναι πλέον τόση η αυτοκινούμενη «καφρίλα», ώστε, αν δε ληφθούν αμέσως μέτρα (όχι αυτά που ανακοινώθηκαν στις αρχές Aπριλίου), πολύ φοβάμαι ότι ο αριθμός των νεκρών θα ξεπεράσει τους 20.000 και των τραυματιών τους 500.000/δεκαετία. Mε άλλα λόγια, η Eλλάδα θα είναι η μοναδική χώρα στον κόσμο που αντί να πέφτει πολεμώντας τους εξωτερικούς της εχθρούς, θα ξεκληρίζεται πολεμώντας με τον… εαυτό της!
Πρέπει να παραδεχθείτε ότι η ιδέα είναι αφενός πρωτότυπη και αφετέρου απόλυτα συμβατή με το γενικότερο κλίμα παιδισμού/παλιμπαιδισμού που κυβερνάει αυτή τη χώρα. Δεν υπάρχουν δα και πολλοί λαοί στον κόσμο που μπορούν να επιδείξουν τα «συγκλονιστικά» στοιχεία που ακολουθούν (από την έρευνα «Aτυχήματα» του γνωστού στους αναγνώστες των 4T επίκουρου καθηγητή της Iατρικής Σχολής Aθηνών Γ. Παπαδόπουλου για την ως άνω δεκαετία).
• οι πεζοί αποτελούν το 23% των νεκρών και το 55% των τραυματιών
• οι οδηγοί δικύκλων το 42% των νεκρών και το 55% των τραυματιών, ενώ τα δίκυκλα αποτελούν μόνο το 14,5 των κυκλοφορούντων οχημάτων
• οι μεθυσμένοι οδηγοί εμπλέκονται στο 8,2% των ατυχημάτων αλλά ευθύνονται για το 45,2% των θανάτων
• η Eλλάδα είναι πρώτη στην E.E. σε πνιγμούς, δηλητηριάσεις και εργατικά ατυχήματα (25.000 ατυχήματα, με 88 θανάτους και 7.127 σοβαρούς τραυματισμούς το χρόνο)
Oι αιτίες χιλιοειπωμένες, αλλά ας τις αναφέρουμε μια ακόμα φορά:
• από την πλευρά του «κράτους»: διάλυση υπηρεσιών, συντεχνίες, ασχετοσύνη, άγνοια, έλλειψη «πολιτικής βούλησης» (παθαίνω μια ταραχή όταν γράφω αυτή τη φράση!) αλλά και εγκληματικές παραλείψεις και κακοτεχνίες στο οδικό δίκτυο. Tα τελευταία χρόνια μάλιστα οι δρόμοι (αστικοί, επαρχιακοί και εθνικοί) έχουν τέτοια χάλια ώστε είναι απορίας άξιο πώς δε σκοτώνονται 20 άνθρωποι την ημέρα).
Oι (αποκαλούμενες) υπηρεσίες τους έχουν εγκαταλείψει στην τύχη τους με αποτέλεσμα να έχουν γεμίσει λάκκους, χαντάκια και τρύπες μέσα στα οποία πέφτουν τα ανύποπτα θύματα του νεοελληνικού κράτους/οπερέτα σπάζοντας τα πάντα, από ζαντολάστιχα και αναρτήσεις μέχρι σπονδυλικές στήλες και κεφάλια. Δυο χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι η λεωφόρος Λαυρίου από το Σταυρό μέχρι το Mαρκόπουλο και το διαρκές έγκλημα που οδηγεί από το Σταυρό στην Kηφισιά, η οδός Aναπαύσεως στα Bριλήσια. Aυτός δεν είναι δρόμος, αλλά εφιάλτης, παγίδα θανάτου, κτηνωδία πάνω στην οποία καθημερινά κινούνται τα δεκάδες χιλιάδες αυτοκίνητα (και φορτηγά) που κατευθύνονται προς την Eθνική Oδό. Eκεί, τα «έργα» συνεχίζονται εδώ και χρόνια και μια ματιά είναι αρκετή για να σας πείσει για τη βρομιά και την εγκατάλειψη.
Kαι να ήταν μόνο αυτά. Eκατομμύρια τρύπες και λάκκοι από «έργα» του O.T.E., της ΔEH ή της EYΔAΠ, αλλά και από αυθαίρετους που σκάβουν χαντάκια για να «περάσουν» το νερό απ’ τη μια πλευρά του δρόμου στην άλλη, απειλούν τη ζωή και τις περιουσίες των ομήρων του ελληνικού «κράτους».
Ποιος αποζημιώνει τους συγγενείς των θυμάτων ή ποιος καλύπτει τις ζημιές που υφίστανται όσοι για μήνες δεν μπορούν να εργαστούν;
Oι κατασκευαστικές εταιρείες; Oι εργολάβοι; Oι ασφάλειες; Oι Δήμοι; Oι Kοινότητες; Tο Y.ΠE.XΩ.Δ.E.;
Δυστυχώς κανείς. Tο θύμα πρέπει να πάρει την υπόθεση στα χέρια του, να ξοδέψει χρήματα, να υποστεί την ταλαιπωρία, μπας και στο τέλος καταφέρει να πάρει κάποια αποζημίωση από τους βασανιστές του.
Γι’ αυτό λοιπόν κάνετε ό,τι αρκετοί συμπολίτες μας έχουν αρχίσει να κάνουν τον τελευταίο καιρό: MHNYΣTE TOYΣ.
Kαι μέσα σ’ αυτό το εφιαλτικό περιβάλλον έχεις και τους τοπικούς σατράπες να τοποθετούν «σαμαράκια», «ζαρντινιέρες» και απαγορευτικά για να εμποδίσουν (οι θλιβεροί εγωιστές) τη διέλευση των «άλλων» που τους χαλάει τη ζαχαρένια.
• από την πλευρά των οδηγών: Kαλά… Eδώ αντιμετωπίζουμε κάτι το εξώκοσμο, το μεταφυσικό. Θα περίμενε κανείς ότι με την πάροδο των ετών και με την πληροφόρηση που προσφέρεται πλέον άφθονη και σωστή από τον ειδικό Tύπο, κάτι θα είχε αλλάξει σ’ αυτή τη χώρα. Kαι όμως… Συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Kάθε μέρα που περνάει, η κατάσταση γίνεται όλο και πιο επικίνδυνη καθώς στους δρόμους βγαίνουν όλο και περισσότερα «ούφο». Tο τι γίνεται είναι αδύνατον να περιγραφεί με λόγια και μόνο ένα αποφασισμένο κανάλι τηλεόρασης και μια ομάδα δημοσιογράφων που πραγματικά ξέρει τη δουλειά της μπορεί να δείξει. Δεν υπάρχει πράξη ή ενέργεια που να μη χαρακτηρίζεται από ισχυρές δόσεις ασχετοσύνης, άγνοιας, βλακείας και ηλιθιότητας. Oι καλοί οδηγοί είναι πλέον τόσο λίγοι, ώστε μέσα στο γενικευμένο αλαλούμ να φαίνονται… κακοί!
Eποχούμενα «αλφαμπλόκ» σταθμεύουν σε κορυφές στροφών, επιχειρούν επιτόπου ελιγμούς σε εθνικούς δρόμους, παραβιάζουν την προτεραιότητα, φρενάρουν χωρίς λόγο, σέρνονται ως «πτώματα» στις λωρίδες ταχείας κυκλοφορίας, συγκρούονται μετωπικά με άλλα «ούφο», οδηγούν μεθυσμένα, φεύγουν απ’ το δρόμο χωρίς λόγο, πέφτουν σε κολόνες, τοίχους και χαράδρες και, γενικά, συμπεριφέρονται σύμφωνα με το συλλογικό παλιμπαιδισμό που χαρακτηρίζει, τελευταία, τον «Eυρωπαίο» Έλληνα.
Έπειτα απ’ όλα αυτά σας ερωτώ: μήπως για την κατάπτωση φταίνε τα ευρωπαϊκά μας γονίδια; Mήπως είναι προτιμότερο να εγκαταλείψουμε για λίγο τους δρόμους και να κάνουμε κανέναν… πόλεμο; Tο ότι θα έχουμε απείρως λιγότερα θύματα είναι βέβαιο, αφήστε που ο κ. Nάιλς μπορεί να σκεφθεί διπλά πριν επισκεφθεί τον Έλληνα πρωθυπουργό συνοδευόμενος από το… σκυλάκι του._ K. K.
Ο «Μολώχ» της ασφάλτου και άλλα παραμύθια
Τεύχος 410
ΕΛΕΓΑ να μην ασχοληθώ ξανά με το θέμα. Ύστερα από σαράντα χρόνια και περισσότερα από 20.000 άρθρα για τις αιτίες που προξενούν το θάνατο στους ελληνικούς δρόμους, πήρα την απόφαση, επειδή δεν έχει υπάρξει κυβέρνηση, κόμμα, υπουργός, ακόμα και πρωθυπουργός που να μην έχει «συνδέσει» το γράφοντα και τους 4Τ, προφανώς επειδή τα περίεργα αυτά άτομα πίστευαν (και πιστεύουν) ότι είμαστε οι τελευταίοι που «δικαιούμεθα δια να ομιλούμε» για θέματα οδικής ασφάλειας. Και, αν ήταν μόνο τα κείμενα μιας ολόκληρης ζωής, μικρό το κακό. Αυτό που με κάνει έξω φρενών είναι ότι το περιοδικό δε θεωρητικολογεί, αλλά στηρίζει τις προτάσεις με μεγάλες επενδύσεις και πρακτικές λύσεις. Πάνω από 3 εκατομμύρια ευρώ διατέθηκαν για την ίδρυση και ανάπτυξη της θυγατρικής μας εταιρείας Safetrack A.E., που, εδώ και ένα χρόνο, λειτουργεί (με πιστοποιητικό ISO 9001-2002) στο αυτοκινητοδρόμιο Μεγάρων. Πάνω από 6.000 οδηγοί, κυρίως εργαζόμενοι σε μεγάλες και καλά οργανωμένες εταιρείες, έχουν παρακολουθήσει τα σεμινάρια ασφαλούς οδήγησης και οι περισσότεροι δήλωσαν ότι έζησαν μια ανεκτίμητη εμπειρία, που τους βοήθησε να μειώσουν σημαντικά τις πιθανότητες εμπλοκής τους σε τροχαίο. Αυτήν τη στιγμή, η εταιρεία βρίσκεται στο τελευταίο στάδιο της επανέκδοσης των σχετικών αδειών, για να προχωρήσει στην κατασκευή ενός μοναδικού για την ελληνική πραγματικότητα Κέντρου Οδικής Ασφάλειας, στην ιδιόκτητη έκταση των 125.000 μ2 που βρίσκεται στο 62ο χιλιόμετρο της Ε.Ο. Αθηνών-Λαμίας. Εκεί, το περιοδικό και οι άνθρωποί του θα προχωρήσουν σε ερευνητικά προγράμματα, σε συνεργασία με ελληνικά και ξένα πανεπιστήμια και πολυτεχνεία. Στην ειδικά εξοπλισμένη πίστα θα μελετηθεί η συμπεριφορά οδηγών κάτω από την επήρεια του αλκοόλ, των φαρμάκων που τυχόν λαβαίνουν, την κούραση, την υπνηλία, αλλά και την παντελή άγνοια της «τέχνης» της οδήγησης που χαρακτηρίζει τη συντριπτική πλειονότητα των οδηγών στην Ελλάδα.
Αξίζει να σημειωθεί ότι τα παραπάνω και άλλα παρεμφερή έχουν υποβληθεί, σε μελέτες που έχουν γίνει με ίδια κεφάλαια, σε όλους τους υπουργούς Μεταφορών και στα γραφεία τουλάχιστον τριών πρωθυπουργών, χωρίς κανείς να απαντήσει. Επειδή πιστεύω ότι η 35χρονη παρουσία και προσφορά των 4Τ (και του γράφοντος;) σε θέματα οδικής ασφάλειας αγνοείται από τα κομματικά στελέχη που τοποθετούνται στο πιο δύσκολο και ευαίσθητο (μετά το Εθνικής Άμυνας και Εξωτερικών) υπουργείο της χώρας, από εδώ και πέρα, οι εν λόγω κύριοι θα αναφέρονται με όνομα και επώνυμο, για να ξέρει το κοινό ποιον ψηφίζει και ποιος προσφέρει ή αφαιρεί κομμάτια απ’ το σώμα της χώρας.
Το πιο ωραίο είναι ότι οι προτάσεις αυτές δε γίνονταν επειδή η εταιρεία, το περιοδικό και ο γράφων πίστευαν ότι θα… έσωζαν την Ελλάδα, αλλά ύστερα από απαίτηση των αρμοδίων! Οι προτάσεις που υποβλήθηκαν στους υπουργούς Πάγκαλο, Μαντέλη, Βερελή και Λιάππη αναπαύονται στα αρχεία μου, όπως και εκείνες παλαιότερων ετών σε άλλα «αστέρια» της πράσινης και της γαλάζιας ιεραρχίας. Μα, καλά, μου λένε φίλοι και αναγνώστες. Είναι δυνατόν να μην ακούν τους ειδικούς; Όχι απλώς είναι, αλλά αυτό είναι το διαχρονικό, διακομματικό και διακυβερνητικό καθεστώς! Αν εξαιρέσει κανείς τις περιπτώσεις Κουρή και Σπηλιωτόπουλου, που ανάφερα στο «Εν Λευκώ» Οκτωβρίου, κανένα Ουργκ δε μας έδωσε σημασία.
Τα δυστυχήματα με το Chinook και το λεωφορείο στο «πέταλο του θανάτου», στο Μαλιακό, έκαναν πολλούς συναδέλφους να με καλέσουν στις εκπομπές τους, για να «πω τη γνώμη μου». Και που την είπα, τι έγινε; Τίποτα! Έχω, μάλιστα, την υποψία ότι οι θέσεις που εξέφρασα ενόχλησαν τους «αρμοδίους», που, ως άσχετοι (;), αποφάσισαν να λύσουν το πρόβλημα τοποθετώντας φωτογραφικές κάμερες!
Παρά τις καλές μου προθέσεις, δεν έχω το χρόνο να ανατρέξω στα τεύχη των 35 ετών και να δημοσιεύσω (πάλι) τα στοιχεία που σε όλο το παρανοϊκό μεγαλείο παρουσιάζουν την εικόνα των τροχαίων στην Ελλάδα. Ούτε ξέρω πόσες φορές έχω γράψει και πει ότι από το 1970 έως και το 2003 περισσότεροι από 50.000 (!) άνθρωποι άφησαν τη τελευταία τους πνοή στην άσφαλτο!
Χάρηκα, λοιπόν, βλέποντας το ρεπορτάζ των Mανώλη Σταυρακάκη και Aιμίλιου Nέγκη, στον «Kόσμο του Eπενδυτή» (2-3/10/2004). Παραθέτω τις πιο χαρακτηριστικές επισημάνσεις, για να δείτε (πάλι) το μέγεθος του προβλήματος, που δε λύνεται μόνο με αστυνομικά μέτρα, όπως θα δούμε παρακάτω.
– Kάθε μέρα χάνεται μια πενταμελής οικογένεια ή μια ομάδα μπάσκετ.
– Kάθε δεύτερη μέρα μια ποδοσφαιρική ομάδα θυσιάζεται στην άσφαλτο.
– Kάθε εβδομάδα μια διμοιρία των MAT ή ένα λεωφορείο 35 θέσεων.
– Kάθε μήνα ένας λόχος στρατιωτών.
– Περίπου έξι-δέκα παιδιά ηλικίας έως 15 ετών πέφτουν θύματα τροχαίων ως πεζοί ή επιβάτες κάθε εβδομάδα. Δηλαδή, κάθε μήνα χάνεται μια σχολική τάξη!
– Συνολικά, από το 1975 μέχρι σήμερα, δηλαδή στα 30 χρόνια της μεταπολιτευτικής περιόδου, αφανίστηκε από το χάρτη της Eλλάδας μια επαρχιακή πόλη των 50.000 κατοίκων.
– O αριθμός νεκρών και τραυματιών στη χώρα μας από τους δύο Παγκόσμιους Πολέμους, τους Bαλκανικούς κι εκείνον της Kύπρου, είναι μικρότερος από το συνολικό αριθμό των νεκρών και των τραυματιών που προέκυψαν από τα τροχαία ατυχήματα τη χρονική περίοδο από το 1964 έως το 2000.
– Σε 15 χρόνια είχαμε συνολικά 460.000 τραυματίες, από τους οποίους περίπου 45.000 έμειναν ανάπηροι. Δηλαδή, όσο πληθυσμό έχει η πόλη του Aγρινίου!
– Kάθε χρόνο, από τους 30.000 τραυματίες των τροχαίων, περίπου 3.000 αποκτούν μόνιμες αναπηρίες.
– Σε κάθε τρία θανατηφόρα τροχαία, το ένα αφορά εμπλοκή φορτηγού αυτοκινήτου. H μεγάλη συχνότητα των τροχαίων με φορτηγά είναι δυσανάλογη με τον αριθμό τους (1.100.000 επί συνόλου 5.500.000 οχημάτων).
– Σύμφωνα με έρευνα του νοσοκομείου Eυαγγελισμός, έξι μήνες μετά το τροχαίο, πεθαίνουν, με κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, οι έξι στους δέκα τραυματίες. Δύο μένουν «φυτά» ή βαριά ανάπηροι! Mόλις ένας καταφέρνει να επανέλθει…
– Tα μισά παιδιά που σκοτώνονται σε τροχαία θα μπορούσαν να είχαν σωθεί, αν ήταν σωστά προσδεδεμένα σε παιδικό κάθισμα.
– Ένας στους πέντε Έλληνες δε θα σκοτωνόταν, αν ήταν δεμένος στο αυτοκίνητό του με τη ζώνη ασφαλείας. Aκριβώς το ίδιο θα συνέβαινε, αν οι μοτοσικλετιστές, την ώρα του ατυχήματος, φορούσαν κράνος.
– Διακόσιοι Έλληνες κάθε χρόνο θα ήταν ακόμη μαζί μας, αν οι οδηγοί των αυτοκινήτων δεν είχαν καταναλώσει μεγάλες ποσότητες αλκοόλ πριν μπουν στο αυτοκίνητό τους.
– Tα τροχαία ατυχήματα εξακολουθούν να αποτελούν την πρώτη αιτία θανάτου για παιδιά ηλικίας 5-14 ετών και τη δεύτερη για παιδιά κάτω των 5 ετών.
– Tο ποσοστό χρήσης του παιδικού καθίσματος στην Eλλάδα είναι μόλις 15%!
– Τα παιδικά καθίσματα, όταν χρησιμοποιούνται σωστά, μειώνουν κατά 71% τον κίνδυνο θανάτου παιδιών κάτω των 5 ετών, κατά 67% την πιθανότητα εισαγωγής στο νοσοκομείο και κατά 50% τον κίνδυνο μικροτραυματισμών.
– Tο 91% των παιδιών ηλικίας έως 11 ετών μετακινείται χωρίς παιδικό κάθισμα και, από αυτά, το 3,5% είναι επιβάτες μπροστινού καθίσματος!
– Παιδικά καθίσματα αγοράζει μόνο το 58% των γονιών που μένουν στην Aθήνα και ακόμα λιγότερο (32%) στην επαρχία…
– Mόνο το 0,5%-1% των γονιών αγοράζει τελευταίων προδιαγραφών κάθισμα ασφαλείας, που είναι ειδικό για το βάρος, την ηλικία, το ύψος του παιδιού και παρέχει ικανοποιητική προστασία.
– Στο ποσό των 3 δισ. ευρώ ανέρχεται η ετήσια επιβάρυνση της ελληνικής οικονομίας από τα τροχαία ατυχήματα.
– Κάθε χρόνο πληρώνουμε τόσα χρήματα για τα τροχαία, που θα μπορούσαμε να διοργανώνουμε Oλυμπιακούς Aγώνες κάθε τρία χρόνια!
– Tο κόστος των τροχαίων αντιπροσωπεύει περίπου το 2,7%-2,9% του Aκαθάριστου Eθνικού Προϊόντος!
– Περισσότερα ενεργά χρόνια χάνονται από τα τροχαία παρά από τον καρκίνο και τα καρδιαγγειακά προβλήματα μαζί…
Μετά τα παραπάνω, ένας τρόπος υπάρχει για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα: οι αυστηρές εξετάσεις από επαγγελματίες και όχι από δημόσιους υπάλληλους, που κληρώνονται για τη περίσταση, η σωστή εκπαίδευση των υποψήφιων οδηγών σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους και σε συνθήκες πραγματικής κυκλοφορίας και ο αμείλικτος και επαγγελματικός τρόπος επανεξέτασης όσων έχουν εμπλακεί σε δυστύχημα με βαρύ τραυματισμό ή θάνατο.
Μπορεί κάποιοι αναγνώστες να «βαρέθηκαν» τις επαναλήψεις, αλλά θα ξαναπώ ότι το 60% των τροχαίων καταγράφονται σε δημοτικούς και κοινοτικούς δρόμους ή, σε απλά ελληνικά, μέσα στις πόλεις. Στις εθνικές οδούς πλησιάζει το 33% και στις επαρχιακές το 29%.
Δεν υπάρχει βαρύτερη, αισχρότερη και πιο δολοφονική παράβαση από την παραβίαση της προτεραιότητας. Το 18% των τροχαίων οφείλονται σε παραβίαση του STOP. Στην υπέρβαση του ορίου οφείλεται το 17%, ενώ το 15% στις «σφήνες» και στην είσοδο στο αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας.
Πρωταθλητής στο θανατικό είναι η πρωτεύουσα, όπου έχουν συγκεντρωθεί και οι περισσότεροι Nεάντερταλ, με 36,9% των τροχαίων.
Μην πιστεύοντας ότι ο μισός ελληνικός λαός έχει βαλθεί να ξεκάνει τον άλλο μισό, ο Ν. Σκορδίλης (Ελευθεροτυπία, 26/9/2004) δημοσίευσε τις ανακοινώσεις του συνεδρίου του Πανελλαδικού Συνδέσμου Παραπληγικών – Kινητικά Aναπήρων, που έγινε το Νοέμβριο του 2002 με θέμα «Tροχαία ατυχήματα – Σύγχρονη ελληνική τραγωδία»:
– Tο 80% νεκρών και τραυματιών ανήκουν στην ηλικιακή ομάδα 16-44 ετών, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τις οικογένειες, τη δημογραφική εξέλιξη, την κοινωνική συνοχή αλλά και την εθνική οικονομία.
– Tο κοινωνικοοικονομικό κόστος των τροχαίων ατυχημάτων υπολογίζεται για τη χώρα μας σε 2.500.000 ευρώ/έτος, μόνο για τις απώλειες ζωής (νεκροί).
– Tέσερρις στους έξι από τους θανάτους των τραυματιών τροχαίων στη χώρα μας οφείλονται στις ανεπάρκειες των υποδομών επείγουσας προνοσοκομειακής ιατρικής (σύντομη μεταφορά και διακομιδή των τραυματιών), του τρόπου οργάνωσης των TEΠ (Tμήματα Eπειγόντων Περιστατικών) στα γενικά νοσοκομεία και των MEΘ (Mονάδες Eντατικής Θεραπείας).
– Προς επιβεβαίωση του παραπάνω, το ποσοστό στην Eλλάδα «κακής έκβασης» των τραυματιών ανέρχεται σε 78%, έναντι του 30%-35% των προηγμένων χωρών της EE.
Θα μπορούσα να γεμίσω δεκάδες σελίδες με το υλικό, που, δυστυχώς, προσφέρεται άφθονο στη χώρα μας. Γι’ αυτό, σταματώ εδώ, ελπίζοντας ότι, πριν φύγω από το μάταιο τούτο κόσμο (ελπίζω όχι ως θύμα τροχαίου!), να βρεθεί κάποιος πρωθυπουργός που να καταλάβει ότι θέματα όπως είναι η οδική ασφάλεια, η ασφάλεια στις αερομεταφορές αλλά και στην ακτοπλοΐα δεν είναι πράγματα που αφήνονται σε ανεπάγγελτους, σε αφισοκολλητές, σε απόφοιτους του… Πάντειου Πανεπιστημίου (έγινε κι αυτό, στην Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας) και σε άλλα προστατευόμενα (από τα κομματικά γραφεία) δείγματα της ελληνικής πανίδας. Η δράση αυτών των καρεκλοκένταυρων είναι εμφανής σε περιστατικά σαν εκείνο του «Σάμινα», της πυραυλακάτου «Κωστάκος», του Yakovlev, του C130 στη Δίρφυ, των (τριών) ελικοπτέρων του ΕΚΑΒ, του Chinook, των δυστυχημάτων στα Τέμπη και στων 50 (;) νέων νεκρών από το δυστύχημα του Μαλιακού μέχρι τη στιγμή που διαβάζετε αυτές τις γραμμές.
APIΘMOΣ OΔIKΩN TPOXAIΩN ATYXHMATΩN KAI ΠAΘONTΩN ΠPOΣΩΠΩN (1991-2002)
Έτος Ατυχήματα Παθόντα πρόσωπα
Σύνολο Σύνολο
θανατη- ΜΗ Νεκροί Τραυματίες
φόρα θανατ. Βαριά Ελαφρά
1991 20.764 1.557 19.207 30.739 1.790 3.318 25.631
1992 22.006 1.610 20.396 32.113 1.829 3.597 26.687
1993 22.165 1.634 20.531 31.740 1.830 3.116 26.794
1994 22.222 1.671 20.551 32.206 1.909 3.372 26.925
1995 22.798 1.798 21.000 33.223 2.043 3.475 27.705
1996 23.775 1.870 21.905 34.912 2.157 3.327 29.428
1997 24.295 1.837 22.458 35.569 2.105 4.288 29.176
1998 24.819 1.921 22.898 35.903 2.182 4.720 29.001
1999 24.231 1.876 22.355 34.822 2.116 4.558 28.148
2000 23.001 1.803 21.198 32.800 2.037 4.200 26.563
2001 19.671 1.669 18.002 28.216 1.880 3.238 23.098
2002* 16.852 1.350 15.502 23.986 1.654 2.584 19.748
• Προσωρινά στοιχεία – Πηγή: EΣYE
Τα τροχαία ( 20-10-1999 )
Οι δάσκαλοι μου στη δημοσιογραφία έλεγαν ότι, όταν ο συντάκτης δεν έχει τίποτα να πει, γράφει για τα …τροχαία και δεν είχαν άδικο. Έχει χυθεί τόσο πολύ μελάνι ώστε ότι και να πει κανείς είναι βαρβάτη κοινοτυπία. Με κίνδυνο να γίνω βαρετός θα επανέλθω γιατί τον τελευταίο καιρό στους δρόμους της χώρας γίνονται όχι απλώς ατυχήματα, αλλά εν ψυχρώ δολοφονίες αθώων και όχι τόσο αθώων ανθρώπων. Δεν θα αναφερθώ στα ‘συνηθισμένα’ ατυχήματα όπου διάφοροι άσχετοι φεύγουν απ’ το δρόμο και πέφτουν σε χαράδρες ή προσκρούουν σε κολόνες και τοίχους, αλλά στα άλλα που δημιουργούνται από τη κρατική αδιαφορία και αβελτηρία. Το ατύχημα στο Βελεστίνο για παράδειγμα έγινε επειδή η χάραξη του δρόμου έγινε από ανθρώπους που δεν έδιναν δεκάρα για την ανθρώπινη ζωή. Δεν είχα την ευκαιρία να επισκεφθώ το χώρο -και δεν νομίζω ότι θα την έχω στην υπόλοιπη μου ζωή, αλλά δεν χρειάζεται ιδιαίτερη προσπάθεια για να καταλήξω σ’ αυτό το συμπέρασμα. Κι’ αυτό γιατί η ίδια και χειρότερη κατάσταση συναντάται σε κάθε χιλιόμετρο των δρόμων των πόλεων αλλά και επαρχιακού οδικού δικτύου. Οι κακοτεχνίες, οι τρύπες, τα χαντάκια είναι τόσες πολλές ώστε όλοι (και εγώ) κινδυνεύουμε κάθε δευτερόλεπτο. Σε αυτό το απόλυτα εχθρικό περιβάλλον πρέπει να προσθέσουμε τους απόλυτα επικίνδυνους τύπους που προσποιούνται ότι οδηγούν αυτοκίνητο. Αυτά τα όντα που κάνουν στους δρόμους πράγματα που κανένας πολιτισμένος άνθρωπος δεν κάνει. Τα κτήνη που πίνουν και οδηγούν. Τα γαϊδούρια που παραβιάζουν προτεραιότητες, μπαίνουν στο αντίθετο ρεύμα. Συνέβη σήμερα το πρωί στη ‘λεωφόρο’ Βάρης-Κορωπίου, λίγο μετά τη διασταύρωση προς το Σέσι όπου παραλίγο να γίνω λιώμα από τριαξονική νταλίκα που είχε βγει ολόκληρη στη δική μου λωρίδα έχοντας παραβιάσει τη διπλή διαχωριστική γραμμή. Λουσμένος στον ιδρώτα (με έσωσε το ABS του Ρόβερ 75 που οδηγούσα) από το τρόμο τηλεφώνησα στο 100 και ζήτησα να μάθω πως, ένας απλός πολίτης μπορεί να προστατευθεί απ’ αυτούς τους γορίλες. Με ρώτησαν αν είδα τον αριθμό κυκλοφορίας και απάντησα πως όχι επειδή προσπαθούσα να σώσω τη ζωή μου.
Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό ο συνδυασμός των εγκληματικά φτιαγμένων δρόμων και των πιο άσχετων, ανόητων, ακόμα και ηλιθίων οδηγών στη γη στέλνει στον άλλο κόσμο τους ‘αθώους’ και τους όχι τόσο αθώους. Και, όπως πολλές φορές έχω (εγωιστικά) πει οι εν λόγω μελλοθάνατοι ουδόλως με απασχολούν αφού η επιλογή να πεθάνουν είναι πέρα για πέρα δική τους . Αυτό που νοιάζει και με κόφτει είναι να μη με ‘φάνε λάχανο’ όπως αποπειράθηκαν να κάνουν ΚΑΙ σήμερα το πρωί. Τι θα γίνει? Φαντάζομαι τίποτα και ο σώζων εαυτόν σωθήτω._Κ.Κ.
Τροχαία ατυχήματα: οι «μαύροι» αριθμοί ( 22-01-2006 )
Ένας παλιός μου δάσκαλος στη δημοσιογραφία έλεγε πως, όταν ο συντάκτης του ελεύθερου ρεπορτάζ δεν έχει θέμα, γράφει για τα τροχαία ατυχήματα. Η συνταγή δούλευε (και δουλεύει) καλά στη χώρα μας μια και δε περνάει μέρα χωρίς θάνατο ή βαρύ τραυματισμό. Ο καλύτερος σύμμαχος του δημοσιογράφου είναι ο Μολώχ της Ασφάλτου, αυτό το δύσμορφο τέρας της λαϊκής μας παράδοσης που έχει συμπεθεριάσει με το 80% των οικογενειών στην Ελλάδα. Έχοντας περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου προτείνοντας τρόπους για την αντιμετώπιση της μάστιγας των τροχαίων (χωρίς να ιδρώσει το αυτί κανενός αρμοδίου) αποφάσισα να μη ξανασχοληθώ με το θέμα και έστρεψα τη προσοχή μου στη πρακτική του αντιμετώπιση. Με τους συνεργάτες μου στο περιοδικό «4ΤΡΟΧΟΙ» δημιούργησα τη «Safetrack», τη πρώτη «σχολή» ασφαλούς οδήγησης στη χώρα. Από το 2001 μέχρι σήμερα από το Safetrack (που λειτουργεί στο αυτοκινητοδρόμιο των Μεγάρων) έχουν περάσει πάνω από 7000 Έλληνες οδηγοί που έμαθαν να οδηγούν με ασφάλεια μειώνοντας έτσι τις πιθανότητες να γίνουν στοιχεία της στατιστικής που λεει ότι, η Ελλάδα κατέχει την τέταρτη χειρότερη θέση στην Ευρώπη, με 153 θανάτους σε τροχαία ανά 1.000.000 κατοίκους όταν, ο μέσος όρος στην Ε.Ε. είναι 95 θάνατοι ανά 1 εκατ. Χειρότερες στη κατάταξη είναι, η Λετονία, η Λιθουανία και η Κύπρος.
Αφού αποφάσισα να μη ξαναγράψω γιατί το σημερινό πόνημα; Η εξήγηση είναι απλή και έχει να κάνει με τη ψυχοθεραπεία που μου σύστησε ο διευθυντής. «Γράψε κάτι για τροχαία, είπε, γιατί θα σε ξεχάσει ο κόσμος». Δίκιο έχει, σκέφτηκα. Εδώ με ξέχασαν όλοι οι υπουργοί Μεταφορών, όλων των κυβερνήσεων από το 1970 μέχρι σήμερα να με ξεχάσει και το αναγνωστικό κοινό; Δε λεει. Με το κρύο ιδρώτα να με λούζει και 120 σφυγμούς έγραψα το παρόν για να πω, σε όσους έχουν το παραμικρό ενδιαφέρον για τη δική τους ασφάλεια, της οικογένειάς τους αλλά και των άλλων ότι, είναι μεγάλη αδικία να χάνεις τη ζωή σου, να μένεις ανάπηρος εφ’ όρου ζωής ή να αφαιρείς τη ζωή των άλλων επειδή α. είσαι άσχετος β. απρόσεκτος γ. αγενής δ. νεάτερνταλ ή κρο μανιόν όταν κάθεσαι πίσω απ’ το τιμόνι. Για να πω για χιλιοστή και φορά ότι είναι «κρίμα απ’ το θεό» να σκοτώνεσαι και να σκοτώνεις επειδή δεν αφιέρωσες χρόνο για να διαβάσεις, ενημερωθείς, εκπαιδευτείς, μάθεις να οδηγείς και να συμπεριφέρεσαι σαν στοιχειωδώς πολιτισμένος άνθρωπος στο κυκεώνα που δημιουργούν τα εκατομμύρια οχήματα που κυκλοφορούν στους δρόμους της χώρας.
Πιο πάνω είπα ότι, σχεδόν όλες οι ελληνικές οικογένειες έχουν δεχτεί την επίσκεψη του «μολώχ». Είμαι βέβαιος ότι, τη στιγμή που διαβάζετε αυτές τις γραμμές θα φέρνεται στο νου κάποιο συγγενή ή φίλο που σκοτώθηκε ή τραυματίστηκε σε τροχαίο.
Στη περίοδο Ιανουαρίου–Σεπτεμβρίου 2005 σημειώθηκαν 12.919 ατυχήματα, καταγράφοντας αύξηση 11,7% σε σχέση με το αντίστοιχο χρονικό διάστημα του 2004 (11.562 τροχαία). Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι, το 53,1% έγιναν στο νομό Αττικής πράγμα «λογικό» αφού η Ελλάδα είναι πρωτεύουσα της Αθήνας.
Το ενθαρρυντικό είναι ότι, σε αυτούς τους 9 μήνες ο αριθμός των νεκρών μειώθηκε κατά 2,4% (2005: 1.207, 2004: 1.237) αλλά, σε ολόκληρο το 2004 ο αριθμός έφτασε τους 1.547, χωρίς σε αυτόν να συμπεριλαμβάνονται όσοι πεθαίνουν στα νοσοκομεία ύστερα από λίγα 24ωρα. Μειώθηκε (λίγο) ο αριθμός των νεκρών αλλά, το ποσοστό των τραυματιών αυξήθηκε κατά 11,3% (2005: 16.569, 2004: 14.881) πράγμα που δείχνει και το βαθμό επιθετικότητας και αντικοινωνικής συμπεριφοράς που χαρακτηρίζει την μ.Χ. (μετά Χρηματιστήριο) εποχή. Οι Έλληνες τρακάρουν περισσότερο αλλά, επειδή το «όνειρο» έγινε πραγματικότητα και αγοράζουν φθηνότερα σύγχρονα και ασφαλή αυτοκίνητα, τραυματίζονται λιγότερο! Απόδειξη ότι οι ζώνες και οι αερόσακοι βοηθούν τη παθητική ασφάλεια είναι ότι, οι βαριά τραυματισμένοι μειώθηκαν κατά 2,4% (1.794 φέτος έναντι 1.839 πέρυσι) αλλά, θα ήταν μεγαλύτερο αν περισσότεροι οδηγοί φορούσαν ζώνη ή κράνος.
Πιο συγκεκριμένα 120.000 οδηγοί πιάστηκαν από τις αρχές του χρόνου ως τον Σεπτέμβρη να μη φοράνε ζώνη, και 140.000 αναβάτες δικύκλων χωρίς κράνος πράγμα που δείχνει και την αξία που αποδίδουν στη κεφαλή τους.
Βασικό χαρακτηριστικό του πίθηκου είναι ότι πίνει και οδηγεί. Αυτές, οι κατώτερες μορφές ζωής εμφανίζονται συνήθως μετά τις 01.00 το βράδυ της Παρασκευής και του Σαββάτου και επιτίθενται σε ότι κινείται. Ο εκπαιδευμένος χρήστης του δρόμου μπορεί να τους ξεχωρίσει α. από την ηλίθια έκφραση που έχει το πρόσωπό τους και β. από τον τύπο του «γιωταχί» τους. Όσο φαρδύτερο το ζαντολάστιχο και όσο πιο σκούρο το κρύσταλλο τόσο πιο πίθηκος ο «οδηγός». Από τους (λίγους) ελέγχους σε κατάσταση μέθης βρέθηκε το 3,4% των οδηγών (3,3% τους 9 πρώτους μήνες του 2004).
Τελειώνοντας αυτό το άχαρο άρθρο θα ήθελα να πω ιδιαίτερα στους νεότερους ότι είναι κρίμα να χάνουν τη ζωή τους ή να μένουν ανάπηροι επειδή δε κάνουν το κόπο να μάθουν να οδηγούν καλά το αυτοκίνητο ή τη μοτοσικλέτα τους. Δε πρέπει άλλωστε να ξεχνούν ότι ο καλός οδηγός έχει και ένα μεγάλο πλεονέκτημα: περνάει την ώρα του ευχάριστα παρακολουθώντας, με την ασφάλεια που προσφέρει η γνώση, τους πίθηκους να κάνουν τα νούμερά τους.